Dünya bir saldırı sahasıdır. Her saldırı, her insanın hakikat aşkına doğru bir taarruzdur. Bu taarruzların her biri insanı ruhsuzlaştırmak, yani kötüleştirmek için kurgulanmıştır.

Lojistikten sorumlu üst düzey bir Nazi yöneticisi olan Adolf Eichmann, savaş sonrası kaçtığı Arjantin’de Mossad ajanları tarafından yakalandı ve yargılanmak üzere Kudüs’e getirildi. 1961-62 arası görülen davayı The New Yorker için özel olarak takip eden kişi ise aslen bir Yahudi olan ve soykırımdan kaçıp Amerika’ya göçen Hannah Arendt’ti. Dava sonrasında şahit olduklarını bir kitapta topladı ve şöyle koydu adını: “Kötülüğün Sıradanlığı”. 

Kutsal ego; seni başkalarının hayranlığına muhtaç edip, kendini ölçüsüz sevdirerek aynada her daim mükemmeli kovalayan müptezel haline dönüştüren; gerçekliğin sillesiyle karşılaşma sonucu çıkan potansiyel travmalar ve  hayal kırıklıkları yaşandığında arkasına bakmadan çekip giden bir illüzyon ustasıdır. 

İnsanın her an düşünmesi, kendine fütursuz ontolojik sorular sorması, yaşamaya üşenmesi; düşüncelerinden, eylemlerinden ve kendi varlığından bitip tükenmesi, varlığının dramından alev alması;  ne derece dertli olduğunu gösterir. 

İlgi; yaşadığımız samimiyet fukarası çağın en sinsi uyuşturucusudur. Bu uyuşturucunun üreticisi de tüketicisi de kişinin kendisidir.

Bir şeylere, en doğal haliyle ilgi beslemek yerini hunharca bir arsızlığa bıraktı. Mesela pul koleksiyonu yapan birini düşünelim. Muhtemelen babasından aldığı bir görgü neticesinde başladığı bu koleksiyon hevesi, daha sonra pullara karşı samimi bir meraka dönüşür ve akabinde koleksiyon genişler. Bu genişleme kaliteli biçimde ilerledikçe kişide tatmin oluştuğu gibi koleksiyon geleceğe bırakılacak bir kayıt defteri görevi de görür. 

Yalnızlık, virgüller gibi hareket eden  insanların olduğu bir toplumda nokta gibi davranıp hareketsizleşerek nefes almaktır.  İnsanın nefesini tutup ânı durdurarak düşünce nöbeti beklemek için iç dünyasına çekilişidir.

        Yalnızlık Ömür Boyu – MFÖ 

Yalnız kalmak, bir tepki değildir. Dolu dolu yaşamanın gerektirdiği bir tavırdır. 

Modern dünya yalnızlığımızı bozdu. Muhatap olduklarımızın üzerimizde bıraktığı izler, silinemez bir hâl aldı ve bizleri nefessiz bıraktı. 

Yalnız kalmayı isteyen, yalnız kalmayı bilen biri şahsiyetini korumak için ilk ve en önemli mühimmatı elde etmiş demektir.

Hız; niceliğin niteliğe, ânın zamana, sonucun nedene, yüzeyin derinliğe, şuursuzluğun bilince, samimiyetsizliğin samimiyete, unutmanın belleğe karşı   kazandığı mahalle kavgasıdır. 

Hız, zaman bahçesindeki ânları zararlı ot olarak görüp koparan bahçıvandır.  Ânların haricinde kendi mekanıyla ilgili referans noktalarını da koparır. 

Hız ete batmış bir kıymıktan çok, saplanmış bir hançerdir. 

Hız hissedilmeye başladığında dram da başlamış demektir.